Κάτω από τον ήλιο του Οκτώβρη απλώνουμε και αφήνουμε για να αφυδατωθούν σιγά-σιγά, τσαμπιά επιλεγμένου Αγιωργίτικου. Μετά από 3-4 εβδομάδες μαζεύουμε τα μισοσταφιδιασμένα σταφύλια και τα πιέζουμε εξαντλητικά μέχρι να μας παραδώσουν και την τελευταία σταγόνα μούστου. Η διαδικασία κρατάει παραπάνω από έξι ώρες, και καταλήγει σε μια πολύ μικρή ποσότητα αρωματικότατου και συμπυκνωμένου μούστου.
Στη συνέχεια, αργά και δύσκολα, θα ξεκινήσει η ζύμωση που κάποια στιγμή θα σταματήσει από μόνη της, πριν προλάβει να ολοκληρωθεί, οδηγώντας έτσι στη γέννηση ενός γλυκού κρασιού. Το νέο αυτό κρασί θα το «ξεχάσουμε» για τα επόμενα 5 χρόνια μέσα σε μικρά, παλιά, γαλλικά δρύινα βαρέλια, όπου το οξυγόνο αργά-αργά θα προικίσει τον ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ με ένα πιο σοβαρό και σύνθετο πρόσωπο.
Γιατί όμως ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ; Ίσως γιατί κάπου εκεί προς τα ανατολικά, στους πρόποδες του Καυκάσου, βρίσκονται οι ρίζες όλων των κρασιών. Ίσως γιατί για εμάς η γεύση της Ανατολής είναι γλυκιά και νοσταλγική.
Ίσως πάλι γιατί έτσι απλά μας άρεσε…
Μπορείτε να παλαιώσετε τον ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ για πολλά ακόμα χρόνια, και όταν το αποφασίσετε να τον απολαύσετε με γλυκά που έχουν βάση τη σοκολάτα, πάντα κρύο αλλά όχι παγωμένο.
