«Μικρή είχα ένα ροζ ποδήλατο, από εκείνα με τις βοηθητικές ρόδες. Ανέβαινα και με μια πεταλιά ο κόσμος ήταν δικός μου. Ανοιγόμουν στους μπαξέδες και οι μυρωδιές των λουλουδιών, μου ζάλιζαν ο κεφάλι. Ο ήλιος με τα χρώματά του ήταν πάντα στο τέλος του δρόμου να περιμένει να τον φτάσω! Ο ήλιος και τα αρώματα ήταν ο κόσμος μου, ένας κόσμος όπου δεν με ένοιαζε τίποτα!».
Ενα κρασί για να ξαναβρουμε τη χαμένη μας παιδικότητα. Ανακαλύψτε την με μια «μεθυστική βόλτα» στα περιβόλια που ακόμη μοσχοβολάει η βανίλια και τα άνθη του κουμ κουάτ. Νιώστε ξανά την τρυφερότητα στο άγγιγμα ενός Ανοιξιάτικου ροδοπέταλου και δείτε τον κόσμο πιο αισιόδοξο, μέσα από το ροζέ.
